Przedsiębiorczość
Gospodarka dobra Wspólnego
Na podstawie norm zawartych w rozdziale pierwszym Konstytucji RP, możemy stworzyć ogólną definicję Rzeczypospolitej, jako państwa o ustroju republikańskim, państwa dobrobytu, rzeczy wspólnej dla dobra wszystkich obywateli.
Pojęcie dobra wspólnego wywodzi się bezpośrednio z dorobku myśli chrześcijańskiej i ma swoje korzenie w nauce społecznej Kościoła katolickiego. Twórcy Konstytucji, choć wywodzą wiele wartości i pojęć z tradycji rzymskokatolickiej, to jednak w pełni aprobują także inne źródła fundamentalnych zasad życia w społeczeństwie obywatelskim.
Koncepcja dobra wspólnego jest przedmiotem zainteresowania jednej z najważniejszych konstytucji papieskich, w tym dokumentu zatytułowanego „Gaudium et spes”. Wspomniana wyżej konstytucja została wydana podczas obrad Soboru Watykańskiego II. Autor „Gaudium et spes” definiuje dobro wspólne w następujący sposób:
„ogół warunków życia społecznego, jakie, bądź zrzeszeniom, bądź poszczególnym członkom społeczeństwa, pozwalają osiągnąć pełniej i łatwiej własną doskonałość”.
Wśród zasadniczych elementów dobra wspólnego należy wymienić:
a. Poszanowanie osoby jako takiej, rozumiane jako: umożliwianie jednostce korzystania ze swobód naturalnych, niezbędnych do rozwoju powołania ludzkiego, prawo do postępowania według słusznej normy własnego sumienia, prawo do ochrony życia prywatnego i prawo do sprawiedliwej wolności, także w dziedzinie religijnej.
b. Dobrobyt rozumiany jako rozwój dóbr duchowych i ziemskich potrzebnych społeczności. Władza powinna zapewnić każdemu to, czego potrzebuje on do prowadzenia życia godnego i ludzkiego (wyżywienie, odzież, opieka zdrowotna, praca i wychowanie).
c. Pokój rozumiany jako trwały, bezpieczny i sprawiedliwy porządek. Władza publiczna jest zobowiązana do zapewnienia stanu bezpieczeństwa społeczności i jej członków. Stwarza to podstawy prawa do słusznej obrony osobistej i zbiorowej (kolektywnej).
Dobro wspólne jest zawsze ukierunkowane na rozwój osoby. Od porządku osób powinien zależeć porządek rzeczy, a nigdy na odwrót. Porządek osób opiera się na prawdzie i jest budowany na silnym fundamencie sprawiedliwości i miłości. Poszanowanie dobra wspólnego wynika ponadto z godności człowieka. Każdy powinien troszczyć się o budowanie i wspieranie instytucji poprawiających warunki życia w zorganizowanym społeczeństwie. Państwo natomiast jest zobowiązane do obrony i popierania dobra wspólnego jako najwyższej wartości cechującej współczesne społeczeństwo.
Wszyscy obywatele mają obowiązek współprzyczyniać się do zachowania dobra wspólnego. Na poszczególnych podmiotach społeczeństwa spoczywa odpowiedzialność za to, aby dobro wspólne nie zostało podzielone pomiędzy np. rywalizujące partie polityczne, czy pomiędzy grupy kierujące się wyłącznie interesem własnym, korporacyjnym branżowych, czy lokalnym. Zatem kryterium dobra wspólnego wyznacza granice:
a. Legalnego działania wszystkich organów władzy publicznej i wszystkich pracowników urzędów instytucji politycznych i społecznych,
b. Akceptowanego konstytucyjnie działania wszystkich podmiotów społecznych i politycznych sprawujących władzę publiczną w państwie i wszystkich śródków masowego przekazu.
Art. 1 Konstytucji RP tworzy ramy i podstawę dla działań obywateli, które polegają na troszczeniu się, ochronie i kontroli tego, co utożsamiamy z Rzeczpospolitą, jako dobrem wspólnym w moralności publicznej, w powszechnie akceptowanych ideałach i oczywiście w prawie. Pod pojęciem wspólnego dobra należy rozumieć nadrzędność społeczności nad jednostką, poddanie wspólnoty ludzkiej prawom ponad pozytywnym i ścisły związek między polityką i moralnością. Idea dobra wspólnego od zawsze łączyła cele polityczne z wartościami etycznymi i miała formalne konotacje z teorią umowy społecznej.
Dobro wspólne należy odróżniać od dobra cząstkowego, rozumianego jako interes partykularny (indywidualny, grupowy, lokalny, branżowy, partyjny, czy związkowy). Dobro wspólne nigdy nie powinno być konkurencją dla dobra jednostkowego. Konflikt dóbr powinien być rozstrzygnięty z uwzględnieniem racjonalnych przesłanek i racji obu stron. Nie ulega wątpliwości, że pod pojęciem dobra wspólnego kryje się państwo, Rzeczpospolita Polska, jej niepodległość, pomyślność gospodarcza, bezpieczeństwo i autorytet międzynarodowy. Troska o tak rozumiane państwo leży wśród obowiązków obywatelskich jednostki (art. 82 Konstytucji). Konstytucyjnie ustanowiona równość pomiędzy obywatelami zakłada, że są oni jednakowo, bez względu na płeć, rasę, położenie społeczne, zamożność, przekonania religijne i światopoglądowe, dbać o dobro wspólne.
Art. 1 jest wcielany w życie poprzez działalność władz publicznych. Za pomocą odpowiednich procedur prawnych uregulowanych szczegółowo w trybie ustawowym. Norma powstała z wykładni tego art. ma być również wskazówką do interpretacji dalszych przepisów Konstytucji. Polska, jako wspólne dobro ma obowiązek troszczyć się o prawa większości i zabezpieczenie praw mniejszości. Oznacza to aktualność imperatywu rozbudowy systemu gwarancji wolności i praw człowieka o obywatela.
Dzięki regulacji zamieszczonej w art. 1 możliwe jest:
a. Określenie pozycji prawnej jednostki w państwie,
b. Określenie roli jednostki w życiu gospodarczym, opartym na zasadach gospodarki wolnorynkowej,
c. Określenie pozycji jednostki w życiu politycznym, gdzie obywatel ma zagwarantowany wpływ na bieg spraw państwowych,
d. Określenie społecznej pozycji jednostki i jej roli w zróżnicowanym zawodowo, materialnie i intelektualnie społeczeństwie.
Państwo jest naturalnym i koniecznym związkiem obywatelskim, opartym na solidarności i wzajemnej zależności.
KONGLOMERAT JEDNOSTKA GOSPODARCZA OPARTA O MSSF-11
Umowa ramowa konglomeratu „………..”
Projekt
Postanowienia ogólne
§ 1. Użyte w niniejszym dokumencie sformułowania „wielostronne umowy wspólnie kontrolowa-ne” i „wspólne ustalenia umowne” mają to samo znaczenie i będą stosowane zamiennie. Znane z praktyki gospodarczej umowy konsorcjalne i umowy kontraktacyjne nie spełniają wymogów wielo-stronnych umów wspólnie kontrolowanych, gdyż nie są to umowy wielostronne i nie są objęte wymogiem wspólnej kontroli.
§ 2. Wielostronne umowy wspólnie kontrolowane mają cechę „kontraktu z rynkiem” i mają zastosowanie w sytuacjach, w których przedsiębiorcy decydują się na wprowadzenie na rynek produktów na wspólne ryzyko. Nie mogą zatem służyć do sądowego wymuszenia kontraktu jak to ma miejsce w umowach dwustronnych.
§ 3. Niniejsza umowa jest umową ramową w sensie p.18 Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej nr.11 – wspólne ustalenia umowne zwanego dalej MSSF-11.
Konglomerat
§ 4. Konglomerat nie powołuje nowego podmiotu prawnego i ustanawia jedynie ogólne ramy łączenia się handlowców, przedsiębiorców, rolników i osoby prywatne w wielostronne umowy wspólnie kontrolowane działające w sposób trwały i zorganizowany pod wspólną marką.
§ 5. Umowa ramowa dostarcza ogólnych zasad zawiązywania, prowadzenia i rozliczania wspólnych ustaleń, które muszą być przedmiotem autonomicznych umów.
§ 6. Każdy podmiot gospodarczy przystępujący do konglomeratu zachowuje pełnię swej autonomii w obszarze swych dotychczasowych działań i otwiera sobie możliwość dodatkowej działalności jako wspólnika wspólnych ustaleń umownych (drugie życie przedsiębiorstwa).
§ 7. Przystąpienie do konglomeratu następuje poprzez złożenie oświadczenia o znajomości i akceptacji reguł niniejszej umowy oraz Międzynarodowego Standardu Sprawozdawczości Finansowej nr. 11- wspólne ustalenia umowne przed trzema innymi osobami, które takie oświadczenie złożyli lub składają.
§ 8. Przystąpienie do konglomeratu nie powoduje żadnych skutków prawnych i finansowych. Skutki prawne pojawiają się dopiero po przystąpieniu do konkretnej umowy (osi produktowej).
§ 9. Ilość osi produktowych w których uczestniczy wspólnik nie może być w żaden sposób ograniczona.
§ 10. Otoczenie biznesowe konglomeratu, dla przykładu: strona internetowa, biuro podatkowe, systemy informatycznego wsparcia operacji rozrachunkowych, biuro reklamy i marketingu, biuro prawne i rozstrzygania sporów, szkolnictwo, centra technologiczne mogą powstawać jedynie na zasadach wielostronnych umów wspólnie kontrolowanych.
§ 11. Każdy wspólnik wielostronnych umów wspólnie kontrolowanych działających w ramach konglomeratu ma prawo włączenia do nazwy firmy członu „………..”
§ 12. Nie przewiduje się specjalnej procedury wykluczania członków konglomeratu. Wykluczenie będzie następowało za sprawą nie angażowania danej firmy/osoby prywatnej do kolejnych przedsięwzięć.
§ 13. Konglomerat nie posiada siedziby, którą zastępuje strona internetowa http://…………pl
Wielostronne umowy wspólnie kontrolowane
§ 14. Zawiązujące się w ramach konglomeratu wielostronne umowy wspólnie kontrolowane nie uzyskują zdolności prawnej i dla swojego działania korzystują ze zdolności prawnych zrzeszających się podmiotów.
§ 15. W zależności od obowiązków stron, wspólne ustalenie umowne może przybrać formę umowy wspólnego działania (p.15 MSSF-11) lub umowy wspólnego przedsięwzięcia (p.16 MSSF-11).
§ 16. Przez wspólną kontrolę rozumie się wymogi postawione w p. 7 MSSF-11 co do uzyskania jednogłośnej zgody stron sprawujących kontrolę. Stronami sprawującymi kontrolę mogą być poszczególne podmioty lub ich związki (np. grupy producenckie rolników).
§ 17. Jako działania zapewniające wspólną kontrolę zgodnie z p. 9 MSSF-11 przyjmuję się:
1. Udział w negocjacji kosztorysu przedmiarowego (kalkulacji w układzie podmiotowym) będącego podstawą wyznaczenia udziałów procentowych ze wspólnego ustalenia umownego,
2. Udział w rozliczeniu wspólnego ustalenia umownego na podstawie dowodów.
§ 18. Pod rygorem nieważności kosztorys przedmiarowy powinien być sporządzony w formie pisemnej i podpisany przez wszystkich wspólników wspólnego ustalenia umownego.
§ 19. Jeśli strony nie postanowią inaczej, kosztorys przedmiarowy stanowi podstawę dokonania rozrachunków.
§ 20. Przyjmuje się, że ostateczną cenę sprzedaży wyznacza rynek. Każdy ze wspólników ma udział w sprzedaży proporcjonalny do poniesionych kosztów lub wynegocjowanego udziału w przypadku wkładu jedynie myśli przedsiębiorczej.
§ 21. Jeśli strony nie ustalą inaczej, każdy ze wspólników wspólnego ustania umownego ma prawo domagania się aneksu do umowy jeśli ceny zaopatrzeniowe użytych produktów, na których cenę nie miał wpływu, zmieniły się powyżej 10%.
§ 22. Umowa wspólnego ustalenia umownego (wielostronnej umowy wspólnie kontrolowanej) powinna zawierać co najmniej.
1. Przedmiot umowy.
2. Czas trwania umowy.
3. Listę wspólników wraz z procentowymi udziałami w cenie sprzedaży produktu wspólnego działania.
4. Firmę/osobę inicjatora przedsięwzięcia.
5. Firmę/osobę koordynatora przedsięwzięcia o ile inicjator nie jest jednocześnie koordynatorem.
6. Firmę wytwórcy końcowego.
7. Firmę podmiotu sprzedająco – rozrachunkowego.
8. Określenie formy odpowiedzialności za ewentualne szkody produktowe (odpowiedzialność solidarna lub subsydiarna lub indywidualna proporcjonalnie do udziałów)
9. Kosztorys przedmiarowy.
10. Zasady ustalania cen sprzedaży końcowej
§ 23. Obowiązki inicjatora przedsięwzięcia polegają na przekonaniu do efektywności ekonomicznej i zebraniu składu wspólników. Wynagrodzenie inicjatora przedsięwzięcia określane jest procentem od zysku/straty. Inicjatorowi przysługuje prawo pierwszeństwa pełnienia funkcji koordynatora przedsięwzięcia. Zrzeczenie się tego prawa na rzecz innej osoby lub firmy pod rygorem nieważności wymaga pisemnego oświadczenia i dołączenia do umowy.
§ 24. Obowiązki koordynatora przedsięwzięcia polegają na przygotowaniu i egzekwowaniu harmonogramu działań oraz przeprowadzenia rozrachunków. Wynagrodzenie koordynatora przedsięwzięcia określone jest procentem od zysku/straty.
§ 25. Wytwórca końcowy w kontaktach z handlem bierze na siebie odpowiedzialność za produkt.
§ 26. Podmiot sprzedający dokonuje sprzedaży zewnętrznej (detalicznej) oraz dokonuje rozrachunków wewnętrznych z uzyskanych wpływów. Politykę sprzedaży (w tym ceny) podmiot sprzedający ustala z koordynatorem przedsięwzięcia.
§ 27. Kalkulacja kosztów podmiotu sprzedającego (marża handlowa) podlega identycznym regułom jak każdego innego wspólnika wspólnego działania.
§ 28. Układ kosztów przyjętych do sporządzenia kosztorysu przedmiarowego powinien odpowiadać analityce do konta „Sprzedaż produktów wspólnych ustaleń umownych” w planie kont (lub innej ewidencji) podmiotu sprzedającego. Zaleca się przyjęcie układu kosztów według rodzaju.
§ 28. Jeśli strony nie postanowią inaczej, kalkulacja przedmiarowa powinna być sporządzona z uwzględnieniem cen netto. Koszty podatków i ubezpieczeń społecznych mogą być doliczone równym procentem jeśli pozwoli to lepiej oszacować możliwe do osiągnięcia ceny sprzedaży brutto.
§ 29. Dla celów ewidencyjnych i kontrolnych wspólnicy wspólnych ustaleń umownych rozszerzą plan kont lub inne urządzenia księgowe o następujące ewidencje:
przychody ze sprzedaży swojego udziału w wynikach wspólnego działania;
swoją część przychodów ze sprzedaży produkcji w ramach wspólnego działania oraz
swoje koszty, w tym udział we wspólnie poniesionych kosztach.
Stosownie do p. 20 MSSF-11
§ 30. Do chwili dopuszczenia, przewidzianej do tej koncepcji biznesowej, organizacji rozrachunków z wykorzystaniem faktury VAT w wersji „samofakturowanie” wspólnicy będą wystawiali podmiotowi sprzedającemu faktury pro-forma na poniesione w ramach wspólnego działania koszty. Po dokonaniu rozliczeń wspólnicy wystawią dokumenty ostateczne zgodnie z kwotami będącymi wynikiem przeliczenia uzyskanych cen sprzedaży i udziałów procentowych poszczególnych wspólników.
§ 31. Dla celów dowodowych podmiot sprzedający dokonujący wewnętrznych rozliczeń sporządzi dokumentację sprzedaży obejmującą ilości sprzedaży z podziałem na uzyskane ceny
§ 32. Przy rozliczeniu strat wspólnicy wielostronnych umów wspólnie kontrolowanych uczestniczą na takich samych zasadach jak uczestniczą w zyskach.
Odpowiedzialność za szkody produktowe
§ 33. We wszystkich działaniach z tytułu roszczeń kontrahentów zewnętrznych wielostronną umowę wspólnie kontrolowaną reprezentuje koordynator przedsięwzięcia.
§ 34. Jeśli strony nie postanowią inaczej, wspólnicy ponoszą odpowiedzialność z tytułu roszczeń odszkodowawczych proporcjonalnie do swoich udziałów w cenie sprzedaży.
Oświadczam, że akceptuję zasady powoływania, prowadzenia i rozliczania wielostronnych umów wspólnie kontrolowanych zawartych zgodnie z Międzynarodowym Standardem Sprawozdawczości Finansowej nr 11 – wspólne ustalenia umowne oraz niniejszej umowy i deklaruję wolę współpracy w ramach konglomeratu „…………….”
lp. Imię i nazwisko
Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej 11 Wspólne ustalenia umowne
Wstęp …………………………
Cel
1. Celem niniejszego standardu jest ustanowienie zasad sprawozdawczości finansowej jednostek, które mają udziały we wspólnie kontrolowanych ustaleniach (tj. we wspólnych ustaleniach umownych).
2. Aby osiągnąć cel określony w ust. 1, w niniejszym standardzie zdefiniowano pojęcie wspólnej kontroli i wprowadzono wymóg, zgodnie z którym jednostka, która jest stroną wspólnego ustalenia umownego, określa rodzaj wspólnego ustalenia umownego, w który jest zaangażowana, oceniając swoje prawa i obowiązki, oraz rozlicza się z tych praw i obowiązków zgodnie z tym rodzajem wspólnego ustalenia umownego.
Zakres
3. Niniejszy standard stosują wszystkie jednostki, które są stronami we wspólnych ustaleniach umownych.
4. Wspólne ustalenie umowne to umowa, w ramach której dwie strony lub większa ich liczba sprawują wspólną kontrolę.
5. Wspólne ustalenie umowne ma następujące cechy:
(a) strony są związane umową (zob. paragrafy B2–B4);
(b) na podstawie umowy dwie strony lub większa ich liczba sprawują wspólną kontrolę nad ustaleniem (zob. paragrafy 7–13).
6. Wspólne ustalenie umowne ma formę albo wspólnego działania, albo wspólnego przedsięwzięcia.
Wspólna kontrola
7. Wspólna kontrola jest umownie ustalonym podziałem kontroli w ramach ustalenia, który występuje tylko wówczas, gdy decyzje dotyczące istotnych działań wymagają jednogłośnej zgody stron sprawujących wspólną kontrolę.
8. Jednostka, która jest stroną ustalenia, ocenia, czy umowa daje wszystkim stronom lub grupie stron zbiorową kontrolę nad ustaleniem. Wszystkie strony lub grupa stron zbiorowo kontrolują ustalenie, kiedy muszą działać razem w celu kierowania działaniami, które mają znaczący wpływ na wysokość zwrotów wypracowanych przez wspólne ustalenie umowne (np. istotne działania).
9. Po ustaleniu, czy wszystkie strony, czy też grupa stron, zbiorowo kontrolują ustalenie, wspólna kontrola istnieje tylko wtedy, gdy decyzje w sprawie istotnych działań wymagają jednogłośnej zgody stron, które wspólnie kontrolują ustalenie umowne.
10. W ramach wspólnego ustalenia umownego żadna ze stron nie kontroluje ustalenia samodzielnie. Strona sprawująca wspólną kontrolę nad ustaleniem może uniemożliwiać wszelkim innym stronom lub grupie stron kontrolowanie ustalenia umownego.
11. Ustalenie może być wspólnym ustaleniem nawet wtedy, gdy nie wszystkie strony sprawują wspólną kontrolę nad ustaleniem. W niniejszym standardzie wprowadzono rozróżnienie między stronami, które sprawują wspólną kontrolę nad wspólnym ustaleniem umownym (wspólnicy wspólnego działania lub wspólnego przedsięwzięcia), a stronami, które uczestniczą we wspólnym ustaleniu umownym, lecz nie sprawują nad nim wspólnej kontroli.
12. Jednostka będzie musiała osądzić, czy wszystkie strony, czy też grupa stron, sprawują wspólną kontrolę nad ustaleniem.
13. Jeżeli fakty i okoliczności ulegną zmianie, jednostka ponownie ocenia, czy wciąż sprawuje wspólną kontrolę nad ustaleniem.
Rodzaje wspólnych ustaleń umownych
14. Jednostka określa rodzaj wspólnego ustalenia umownego, w które jest zaangażowana. Zakwalifikowanie wspólnego ustalenia umownego jako wspólnego działania lub wspólnego przedsięwzięcia zależy od praw i obowiązków stron ustalenia.
15. Wspólne działanie jest wspólnym ustaleniem umownym, w którym strony sprawujące wspólną kontrolę nad ustaleniem mają prawa do aktywów i obowiązki dotyczące zobowiązań powiązane z ustaleniem. Strony te są nazywane wspólnikami wspólnego działania.
16. Wspólne przedsięwzięcie jest wspólnym ustaleniem umownym, w którym strony sprawujące wspólną kontrolę nad ustaleniem mają prawa do aktywów netto wynikających z ustalenia. Strony te są nazywane wspólnikami wspólnego przedsięwzięcia.
17. Ustalając, czy wspólne ustalenie umowne jest wspólnym działaniem czy wspólnym przedsięwzięciem jednostka kieruje się własnym osądem, kiedy. Jednostka ustala rodzaj wspólnego ustalenia umownego, w które jest zaangażowana, uwzględniając swoje prawa i obowiązki wynikające z ustalenia. Jednostka ocenia swoje prawa i obowiązki, uwzględniając strukturę i formę prawną ustalenia, uzgodnione przez strony warunki umowy oraz, w stosownym przypadku, inne fakty i okoliczności.
18. Niekiedy strony są związane umową ramową, która określa ogólne warunki umowne podejmowania jednego działania lub większej ich liczby. Umowa ramowa może stanowić, że strony przyjmują różne wspólne ustalenia umowne w celu prowadzenia konkretnych działań będących częścią umowy. Nawet gdy takie wspólne ustalenia umowne są powiązane z tą samą umową ramową, ich rodzaj może być inny, jeżeli prawa i obowiązki stron różnią się w momencie podejmowania różnych działań w kontekście umowy ramowej. W konsekwencji wspólne działania i wspólne przedsięwzięcia mogą współistnieć, kiedy strony podejmują różne działania stanowiące część tej samej umowy ramowej.
19. W przypadku zmiany faktów i okoliczności jednostka ponownie ocenia, czy rodzaj wspólnego ustalenia umownego, w które jest zaangażowana, uległ zmianie.
Sprawozdania finansowe stron wspólnego ustalenia umownego
Wspólne działania
20. W związku z udziałami we wspólnym działaniu wspólnik wspólnego działania ujmuje:
(a) swoje aktywa, w tym udział w aktywach posiadanych wspólnie;
(b) swoje zobowiązania, w tym udział w zobowiązaniach zaciągniętych wspólnie;
(c) przychody ze sprzedaży swojego udziału w wynikach wspólnego działania;
(d) swoją część przychodów ze sprzedaży produkcji w ramach wspólnego działania oraz
(e) swoje koszty, w tym udział we wspólnie poniesionych kosztach.
21. Wspólnik wspólnego działania rozlicza aktywa, zobowiązania, przychody i koszty związane z jego udziałem we wspólnym działaniu zgodnie z MSSF mającymi zastosowanie do tych konkretnych aktywów, zobowiązań, przychodów i kosztów.
22. Rozliczanie transakcji takich jak sprzedaż, wniesienie lub nabycie aktywów między jednostką a wspólnym działaniem, w które jest zaangażowany jako wspólnik, określono szczegółowo w paragrafach B34–B37.
23. Strona, która uczestniczy we wspólnym działaniu, lecz nie sprawuje nad nim wspólnej kontroli, również rozlicza swój udział w ustaleniu zgodnie z paragrafami 20–22, jeżeli ma prawa do aktywów i obowiązki wynikające ze zobowiązań powiązane ze wspólnym działaniem. Jeżeli strona, która uczestniczy we wspólnym działaniu, lecz nie sprawuje nad nim wspólnej kontroli, nie ma praw do aktywów ani obowiązków wynikających ze zobowiązań powiązanych z tym wspólnym działaniem, rozlicza swój udział we wspólnym działaniu zgodnie z MSSF mającymi zastosowanie do tego udziału.
Wspólne przedsięwzięcia
24. Wspólnik wspólnego przedsięwzięcia ujmuje swój udział we wspólnym przedsięwzięciu jako inwestycję i rozlicza tę inwestycję przy użyciu metody praw własności zgodnie z MSR 28 Inwestycje w jednostkach stowarzyszonych oraz wspólne przedsięwzięcia, chyba że jednostka jest zwolniona ze stosowania metody praw własności zgodnie z tym standardem.
25. Strona, która uczestniczy we wspólnym przedsięwzięciu, lecz nie sprawuje nad nim wspólnej kontroli, rozlicza swój udział w ustaleniu zgodnie z MSSF 9 Instrumenty finansowej, chyba że wywiera znaczący wpływ na wspólne przedsięwzięcie i wówczas rozlicza się zgodnie z MSR 28 (zmienionym w 2011 r.).
Jednostkowe sprawozdania finansowe
26. W jednostkowych sprawozdaniach finansowych wspólnik wspólnego działania lub wspólnego przedsięwzięcia rozlicza swój udział w:
(a) wspólnym działaniu zgodnie z paragrafami 20–22;
(b) wspólnym przedsięwzięciu zgodnie z paragrafem 10 MSR 27 Jednostkowe sprawozdania
finansowe.
27. W jednostkowych sprawozdaniach finansowych strona, która uczestniczy we wspólnym ustaleniu umownym, lecz nie sprawuje nad nim wspólnej kontroli, rozlicza swój udział w:
(a) wspólnym działaniu zgodnie z paragrafem 23;
(b) wspólnym przedsięwzięciu zgodnie z MSSF 9, chyba że jednostka wywiera znaczący wpływ
na wspólne przedsięwzięcie i wówczas stosuje paragraf 10 MSR 27 (zmienionego w 2011 r.)